Przygląda się on również sytuacji przeciwnej, kiedy uznana już wartość może zostać wykorzystana z nową energią i zgodnie z nowymi potrzebami. Podczas mojej rezydencji w ramach programu Projekt Metropolis analizowałem kilka źródeł, przyglądałem się przyjmowaniu znaczenia symboli, prowadziłem rozważania na temat tej chwili, w której „przechwytujemy" symbol i uznajemy go za swój własny. Kolejną interesującą mnie kwestią było podtrzymywanie idei w organizacjach sportowych, gdzie przyglądałem się tworzonym przez nie mitologiom i estetykom, a także kostiumom i flagom.

W pomieszczeniu znajdziemy stos różnych profili żelaznych oraz kompozycje z rur, gdzie części z nich nadano kształty mające przypominać symbole historyczne, takie jak łuki, skrzydła, włócznie oraz inne. Żelazna plątanina będzie z jednej strony przypominać widzom porzucone i zużyte materiały, z drugiej jednakże, dzięki swojej błyszczącej powierzchni instalacja będzie stwarzała wrażenie przygotowanej do nowego zastosowania. W tej instalacji przestrzennej znajdzie się również miejsce na dwa rysunki: umieszczony na środkowej ścianie rysunek w ołówku będzie przestawiał drzwi zainspirowane egipską mitologią, natomiast animacja stworzona z rysunków ręcznie wykonanych w ołówku, przedstawiająca mężczyznę w stroju „Sokoła" ćwiczącego choreografię zostanie wkomponowana w kłębowisko elementów żelaznych.

W ramach projektu zostanie również pokazany materiał filmowy w trzech aktach. W pierwszym akcie młodzieniec podchodzi do znanej nam już egipskiej bramy w spalonej fabryce, walczy przed nią lub też odprawia jakiś rytuał, rzucając w nią kawałkami styropianu, jakby chciał przez nią przejść lub w jakiś sposób zmienić bieżący stan rzeczy. W drugim akcie na tle krajobrazu pojawia się huzar, który jadąc na koniu rozgląda się wokół, obniża lancę i przystępuje do ataku. W pierwszym momencie mamy wrażanie jakby postać ta została wydarta z rozwijającej się opowieści. Mechanizmy tworzące iluzję jego jazdy zostają natychmiast ujawnione, przez co odkrywamy konstrukcję bohatera. Trzeci i zarazem ostatni akt wyciąga pomocną dłoń do widza. Kobieta stojąca na otwartej scenie teatralnej recytuje monolog dotyczący ogólnej tematyki projektu i podsumowuje go dramatycznym komunikatem, wygłoszonym jakby z punktu widzenia istoty nieśmiertelnej.

Jan Pfeiffer - ur. 1984, mieszka i pracuje w Pradze. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze (2006-2011), w praskiej Szkole Designu i Sztuki (2002-2005) oraz w Cooper Union w Nowym Jorku (2011). Jest reprezentowany przez Drdova Gallery. Brał udział w licznych wystawach w Czechach i za granicą. Jest laureatem m.in. Essl Art Award CEE (2009), oraz Henkel Award (2011). Pfeiffer wykorzystuje fotografię, video, rysunek i animację jako narzędzia dokumentacji, przekształcane następnie w koncepcjach wystawy oraz formach prezentacji. Celem podejmowanych działań jest zwykle topos miejsca i jego mentalny schemat. Większość prac Pfeiffera opiera się na analizie codziennych sytuacji i ich doświadczania; często dotyczą konkretnej lokalności, ruchu i jego trajektorii oraz poszukiwania własnego miejsca w strukturach rzeczywistości.
http://janpfeiffer.info

Partner projektu: Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki

Projekt powstał w ramach organizowanego wspólnie przez Fundację Imago Mundi i CSW Kronika w Bytomiu programu Projekt Metropolis.
Partner programu Projekt Metropolis: Muzeum Śląskie w Katowicach