W wystawie udział biorą m.in. Azorro, Piotr Bujak, Karolina Breguła, Bogna Burska, Chłopi (Filip Chrobak & Łukasz Surowiec), Łukasz Dziedzic, Marta Frej, Rafał Jakubowicz, Szymon Kobylarz, Karolina Kucia, Mateusz Kula, Przemysław Kwiek, Małgorzata Mleczko & Patrycja Musiał (Fundacja No Local), Arek Pasożyt, Laura Pawela, Joanna Rzepka-Dziedzic, Maciej Salamon, Joanna Wowrzeczka.

Tytuł jest nawiązaniem do słynnego plakatu Gustava Klutsisa Workers of the world unite (1922), który sparafrazowany zaistnieje na wystawie jako manifest autorstwa Rafała Jakubowicza. Wystawa nawiązuje do strajku artystycznego pod hasłem „Dzień bez sztuki”, który miał miejsce w instytucjach sztuki w całym kraju 24 maja 2012 roku i bezpośrednio odnosi się do sytuacji artystów, którzy „nie mając stałego zatrudnienia z trudem łączą koniec z końcem. Pracują dużo, zarabiają słabo i nieregularnie. Stają się też pierwszymi ofiarami cięć budżetowych w instytucjach kultury i niekorzystnych zmian na rynku pracy. Artyści nie są biznesmenami, nie tworzą z myślą o zysku. Niektóre dzieła, często te najważniejsze dla społeczeństwa, nawet nie nadają się do sprzedaży. A wielu twórców, także tych, którzy już weszli na karty encyklopedii, pozostaje poza systemem ubezpieczeń emerytalnych i zdrowotnych” - jak czytamy na łamach Gazety Strajkowej. Skoordynowany przez Obywatelskie Forum Sztuki Współczesnej strajk, w obronie artystów i ich praw socjalnych, nie przyniósł dotąd rezultatu, gdyż przede wszystkim nie spotkał się ze zrozumieniem społecznym. Warto jednak podkreślić wagę tego wydarzenia: pomimo odosobnionych prac zajmujących sie sytuacją bytową artysty w Polsce było ono pierwszym zbiorowym coming-outem artysty-prekariusza, a także wyraźnym złamaniem paradygmatu artysty oderwanego od społeczeństwa.

Wystawa Workers of the Artworld Unite, będąc poniekąd kontynuacją założeń strajkowych ma na celu pozyskanie takiego zrozumienia społecznego poprzez różne formy artystyczne, a także edukację, wykłady, dyskusje. Towarzyszy jej popularyzujące publikacja (z tekstami m.in. Jarosława Urbańskiego, Agnieszki Kilian, Kuby Szredera, Mikołaja Iwańskiego, Karola Sienkiewicza oraz rozmową Agaty Cukierskiej z Katarzyną Górną) nakreślająca zagadnienie.

Wystawa nie zakończy się w Kronice, a po finisażu ekspozycja będzie migrować po innych ośrodkach w Polsce (m.in. do Galerii Szarej w Cieszynie czy poznańskiej Zemsty), wszędzie tam, gdzie zaistnieje potrzeba takiej wystawy i dyskusji, nieważne czy będzie to prowincjonalny ośrodek kultury czy centrum sztuki współczesnej w dużym mieście. Dlatego ma być ona łatwa w transporcie i obsłudze, aby nie generować dodatkowych kosztów. Idea wystawy zakłada, że w kolejnych odsłonach powstaną kolejne prace, które będą uzupełniać i rozwijać problematykę wystawy.

Wystawie towarzyszą wykłady i warsztaty - informacje na bieżąco na stronie internetowej i portalu facebookowym Kroniki.

Wystawa zrealizowana ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.