W twórczości wywodzącej się ze sztuki krytycznej Górna przygląda się społeczno-kulturowym reżimom. Artystka odnosząc się do nich z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru, ucieka jednoznacznym ocenom, balansuje między eskapizmem i zaangażowaniem. W ostatnich latach, obok krytyki społeczeństwa patriarchalnego i relacji pracy, w polu jej zainteresowań znalazły się również powiązania wielkiego kapitału z degradacją środowiska naturalnego.
Wystawa prezentuje cykl fotografii według niezrealizowanego pomysłu z połowy lat 90., wideo z okresu zainteresowania queerową ekspresją oraz najnowsze realizacje dotyczące wyzysku w dobie kapitałocenu. W pracy Zagłada Ludzkości czterech multimilionerów dzieli się pomysłami na spieniężenie pogarszającej się sytuacji na ziemi, mieszając futurystyczne wizje z biznesowym żargonem. Reprezentanci „jednego procenta” zastanawiają się jak wyzyskiwać, dominować i utrzymać władzę w sytuacji kryzysu, który sami wywołali. Najnowsza realizacja Piknik na Skraju Drogi wyobraża sytuacje towarzyską w apokaliptycznym krajobrazie, gdzie nowe międzygatunkowe hybrydy żyją wspólnie na zgliszczach po katastrofie klimatycznej. To wizja celebrowania wspólnego życia niejako na wyrost, w toksycznym świecie obezwładniającego marazmu i bezsilności.
Tworząc sceny inspirowane estetyką filmu post-apokaliptycznego artystka korzysta z popkulturowych klisz kina gatunkowego. Jej praktyka filmowa oparta jest na współpracy i improwizacji, a w rolach głównych obsadzeni są jej przyjaciele, znajomi artyści czy intelektualiści. Napięcia widoczne w twórczości Górnej – eskapizm i zaangażowanie, krytyka społeczna i pastisz – eksplorują potencjał polityczny żartu oraz ideologiczne zaplecze kina karmiącego widzów wizjami przyszłości. Poczucie schyłkowości i dekadencka atmosfera, które wypełniają najnowsze prace Górnej to nie tylko taniec na Titanicu i pożegnalny karnawał cywilizacji, ale też próba przewartościowania pozornych opozycji, na których zbudowane jest nasze społeczeństwo, takich jak lenistwo/produktywność, czystość/nieczystość czy sukces/porażka.
Zestawienie prac pozwala naszkicować trajektorie wieloletniej praktyki i kształtujących się przez dwadzieścia pięć lat zainteresowań artystki. Zarówno w nowych, jak i wcześniejszych realizacjach Górnej obiektyw artystki skierowany jest na mężczyzn. Raz przygląda się tańczącym ciałom jak przedmiotom antropologicznej obserwacji, innym razem identyfikuje toksyczną męskość jako napędzającą siłę systemu opartego na wyzysku ludzi i surowców naturalnych. Prace Górnej w równym stopniu dotyczą przemiany i transgresji, co przemocy - tej o wymiarze międzyludzkim, klasowym czy międzygatunkowym. Rozpatrując współczesny kryzys klimatyczny w perspektywie długiego trwania, sugeruje nam cofnąć się do historii człowieka neandertalskiego, by za chwilę znaleźć się w niedalekiej przyszłości.

Katarzyna Górna (ur. 1968) – artystka wizualna, używa różnych mediów (fotografia, wideo, instalacje). W latach 1989-1994 studiowała na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego. Autorka prac z kanonu polskiej sztuki krytycznej i feministycznej. Realizuje projekty indywidualne oraz we współpracy z innymi twórcami. Jedna z inicjatorek Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej i współautorka Czarnej Księgi Polskich Artystów. W ostatnich latach jej prace były prezentowane m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum MAXXII w Rzymie, Galerii Mystetskyi Arsenal w Kijowie, Galerii Studio i Biennale Warszawa. W 2019 roku otrzymała stopień doktory sztuk pięknych. Mieszka i pracuje w Warszawie.