Medium, którego używa artysta, wydaje się niektórym formą dawną, co raczej świadczy o zaślepieniu modą. Medium to w końcu tylko medium, a ważniejszy jest sposób jego użycia, który Zaskórski wypracował znakomicie. Co więcej, kompulsywnie wyczarowuje z niego światy, którym kreska bardzo służy: psychodeliczne sytuacje, nieistniejące organiczne formy, jak w Atlasie anatomicznym nieistniejących organów, które wymyślił i ułożył w książce, czy senniku Sen, złożonym z tekstów, snów i obrazów, urywających się, fragmentarycznych, chaotycznych.
Na wystawie pojawi się również najnowszy projekt artysty: wideo na temat nieistniejących wsi – odizolowanych od zewnętrznego świata krain, badanych przez niewidzialnego badacza, niewchodzącego w interakcje z obiektem badań, których rzeczywistość określona jest przez fiksacje mieszkańców.

"Skłonność do zmyśleń nie wynika ze zmęczenia rzeczywistością, nie jest też próbą uciekania przed nią. Eskapizm jest podejrzaną taktyką. Zmyślanie natomiast jest narzędziem, za pomocą którego interpretujemy otaczający nas świat, opowiadając go sobie na nowo. Możemy pomyśleć, że odbiór rzeczywistości polega na tworzeniu jej uproszczonych modeli, niedoskonałych, nigdy nie obejmujących różnorodności całości.
Dlaczego nie zacząć oszukiwać? Świadomie przekształcając fakty i nasze ich widzenie dla własnych potrzeb (samo zetknięcie ze światem – ten pierwotny proces interpretowania dochodzących sygnałów - jest bez wątpienia „przekształceniem dla własnych potrzeb”, ale odbywa się na ogół bez udziału naszej woli). Skoro mamy dostęp tylko do własnych prawd, interpretacji faktów przefiltrowanych przez nasze perspektywy widzenia, dlaczego nie traktować ich jako tworzywa?
Proces ten można porównać do sporządzania map - mapa nigdy nie odpowiada opisywanemu miejscu (wśród domorosłych adeptów okultyzmu, amatorów fizyki kwantowej i innych podejrzanych typków popularne jest zdanie Korzybskiego: „mapa to nie terytorium.”). Co się stanie, jeśli rysując mapę przesuniemy o kilka centymetrów ścieżkę? Czy zrobimy to, żeby zaprowadzić kogoś w znacznie ciekawsze – naszym zdaniem – miejsca? Żeby mu zrobić dowcip? Czy po prostu spróbujemy go oszukać, wywieść na manowce? Czy przypadkiem nie jesteśmy kanibalami, którzy zastawiają przemyślne pułapki na swoich kolegów i koleżanki?
Możemy działać inaczej, jak średniowieczny kartograf – ozdabiać mapę wizerunkami niesamowitych istot i dopowiadać sobie to, czego nie byliśmy w stanie zobaczyć (oczywiście, nasze wyobrażenia nigdy nie odkryją niczego nowego – będą bazować na wcześniejszym stanie naszej wiedzy). Znów zmyślamy, ale tym razem możemy wierzyć, że naszym celem będzie zaczarowanie odczarowanego dawno temu świata.
Możemy spróbować sporządzić mapę o rozmiarze terytorium, odpowiadającą mu w każdym punkcie i detalu, tak, jak dokonało tego Kolegium Kartografów w opowiadaniu O ścisłości w nauce Borgesa. Będzie to jednak szalenie nudne zajęcie, poza tym należy pamiętać, jaki los spotkał mapę z miniaturki pisarza."

Bartosz Zaskórski

Bartosz Zaskórski - urodzony 31.12.1987. Interesują go głównie butwiejące resztki instalacji elektrycznych. Zajmuje się rysunkiem, muzyką, filmuje i pisze, nagrywa dziwne słuchowiska. Jako rysownik współpracował z Teatrem Śląskim, Kwartalnikiem Muzycznym "M/I", "Opcjami", labelami Nasiono Records, BDTA, Chaosynod oraz z rozmaitymi zespołami o dziwnych nazwach. Występuje jako Mchy i Porosty. Studiuje na katowickiej ASP.

Otwarcie w Kronice: 28 lutego (sobota) godz. 19:00.
Podczas wernisażu koncert RSS B0YS.