Muzyczna terminologia nie jest tu bezpodstawna. Paweł Kulczyński jest inicjatorem dźwiękowego projektu Tropajn (www.tropajn.com), autorem interaktywnych instalacji dźwiękowych. Od wielu lat działa jako eksperymentujący muzyk, siegając po różne, odległe od siebie stylistyki: od muzyki tanecznej po field-recordings. Jest również fotografem, kręci filmy. Mógłby być pewnie malarzem, gdyby chciał, zresztą w jego sztuce malarskie miesza się co chwilę z fotograficznym. Wybór medium podyktowany jest chyba jedynie potencjałem, bez niepotrzebnego wdawania się w pytania o jego prawdziwą naturę. Czy można zresztą dziś jeszcze o to pytać, nie chcąc być naiwnym?

Nieistotne stają się "szufladki". Interesująca natomiast niekonsekwencja, niestosowanie wyuczonej metody. Sztuka Pawła Kulczyńskiego to przeplatające się wątki, niekompletne, podlegające bezustannej ewolucji porzucane tematy. Oczywiście możnaby wyróżnić osobne cykle, pogrupować, scharakteryzować główną tematykę. Byłyby to wtedy np. cykle zdjęć wystaw sklepowych, miejskich napisów, reklam, chill-outu, miejskich przygód, lifestyle'u, piktoralnych śladów kaczych odchodów na zwałach węgla, wyizolowanych pamiątek z przeszłości...

W samym jednak unikaniu metody, jednoznaczego eksplikowania tematu, paradoksalnie istnieje sposób. Podobnie jak w życiu, kierunek jest wielokrotnie zmieniany. Za sprawą emocji bądź kalkulacji obrany w stronę obiecanych przyjemności, zmniejszonych dawek bólu, przypuszczeń nieznanych przeżyć. Cykle zdjęć mogłyby być atlasem o zaburzonej klasyfikacji.

To, o czym czytamy/co widzimy - jest. To, o czym czytamy/co widzimy - nie ma. Te obie prawdy dotyczące wszelakich sztuk i ich uwikłania w zarówno funkcje poznawcze, jak i tworzenie fikcji odnoszą się doskonale do sztuki Pawła Kulczyńskiego. Zdjęcia i filmy rejestrują rzeczywistość. Zarazem poparte emocjami podkreślają istotne fragmenty iluzorycznej całości, wydobywając je  niczym kadry z podpatrzonych filmów. Jego twórczość nie jest jednak mówieniem o świecie tak, by o nim nie mówić. Możemy więc śledzić wątki, rozkodowywać historie i szereg odwołań: politykę prywatności i gloryfikację tożsamościowych polifonii, metaficzne wycieczki do przeszłości, zapisy czasu polskiej transformacji, powstawania dziwacznych oddolnych subkultur, rozkodowywanie złowieszczych znaczeń ukrytych w słowach. A w najnowszym filmie Honor, opartym na kanwie piłkarskiego meczu Polska ? Niemcy, usiłować znaleźć również przyczynek do analizy czy dyskusji nad polskimi (czy tylko?) przywarami. To wszystko tu jest, ale to jeszcze nie jest to...

Anachroniczny mural Dbaj o estetykę wyglądu sfotografowany na zapomnianym murze oddaje clou sztuki Pawła Kulczyńskiego. Podobnie jak w przytoczonej tautologicznej sentencji, czyni on zwykłe rzeczy pociągającymi, pozornie trudne ? łatwymi. Zawiesza jednocześnie pojęcie czasu, krótko- czy długotwałość obrazów. Na przekór tezom o pięknie opresyjnym, nie waha się kompulsywnie przypominać o przyjemnościach, odmiennych sposobach widzenia, ślicznych ludziach, rejestrach ekstatycznych doznań (Roger), radości z dotrzeżonej fizyczności świata, jego perwersyjnej bądź słodkiej "soczystości" jak w kluczowym filmie wystawy Leniwe cielęta Zen. Sensy pozostawia subiektywnym rozstrzygnięciom.

Stanisław Ruksza, CSW Kronika, kurator wystawy

ps. Dbaj o estetykę wyglądu jest pierwszą indywidualną wystawą Pawła Kulczyńskiego. Składa się z kilkudziesięciu zdjęć, slajd-show, 2 filmów, instalacji dźwiękowej.