Grażyna Olszewska tworzy wielowątkową opowieść o autentyczności i testuje różne sposoby projektowania rzeczywistości. Przygląda się współczesnym metodom konstruowania wizerunku, skupiając się na momencie zawieszenia pomiędzy tym co fizyczne i wirtualne, pomiędzy projektem i jego realizacją. Wystawa w Kronice składa się z kilku powiązanych ze sobą prac, które w całości stanowią scenografię do dalszego rozwoju zdarzeń. Widzowie i widzki stają się statystami w cudzym spektaklu, filmie, spocie. Generowanie sytuacji społecznej i tworzenie sztucznego tłumu to strategia, którą artystka dzieli z ruchami politycznymi oraz korporacjami. Ci, którzy chcą budować własny wizerunek lub odwrócić uwagę od bardziej palących problemów, wykorzystują ludzi jako tło do budowania wiarygodności.

Reżyserowanie sytuacji, przybieranie masek i konstruowanie własnego wizerunku to elementy spektaklu politycznego, które z powodzeniem wykorzystać można w procesie prywatnej emancypacji i przekraczania ograniczeń. Artystka łączy wątki społeczne z technologicznymi, ukazując w jaki sposób narzędzia funkcjonujące jednocześnie w polu sztuki, mediów i polityki wzmacniają możliwości autokreacji. Nowe technologie interesują ją nie tylko ze względu na możliwości zakłamywania rzeczywistości, ale też jako narzędzia do tworzenia jej kolejnych warstw i nakładania znaczeń.

Przeplatające się w praktyce Olszewskiej zainteresowania architekturą, filmem i technologiami cyfrowymi służą jej do eksplorowania relacji pomiędzy emocjami a przestrzenią. W Kronice artystka kontynuuje tę refleksję w odniesieniu do instytucji sztuki. Testując sposoby projektowania wrażeń, próbuje odkryć co dzieje się ze sztuką i jej odbiorcami pomiędzy wystawą w galerii a jej dokumentacją w przestrzeni cyfrowej.