Scenariusz filmu Methylenblau nawiązuje do gatunku science fiction. Akcja filmu rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Opowiada historię trójki przyjaciół pracujących nad tajemniczym przedsięwzięciem – MASZYNĄ – urządzeniem, które generować ma doświadczenie epifanii w czystej postaci - doświadczeniem oderwanym od struktur, które może wyprodukować ludzki umysł. Skorzystanie z możliwości poddania się działaniu Maszyny, otworzyłoby perspektywę zredukowania oddziaływania sztuki w dotychczasowej postaci. Artefakty – dzieła sztuki, nośniki idei, informacji, treści nie byłyby już potrzebne. Akcent zostałby przeniesiony na doświadczenie samo w sobie.

Technologia w scenariuszu Methylenblau zostaje wykorzystana do stworzenia MASZYNY –artefaktu nie będącego w sobie samym dziełem sztuki, a jednak posiadającego wszystkie przymioty dzieła totalnego. Jednocześnie zrealizowane marzenie zamienia się w koszmar o powołaniu do życia zjawiska o niemożliwej do wyobrażenia sile oddziaływania, przez co system obiegu i funkcjonowania sztuki staje pod znakiem zapytania.

SCENA 14. WNĘTRZE. DZIEŃ.
Dom. Łazienka.
Lee.
Lee leży w wannie, bawi się kciukiem, układa akcesoria toaletowe (maszynka do golenia, szczoteczka do zębów, tubka z pastą etc.) według ustalonego klucza. Osuwa się w głąb wanny.

Głos z offu
Nie upadliśmy z powodu błędu moralnego, upadliśmy z powodu błędu intelektualnego, polegającego na tym, że braliśmy świat fenomenów za rzeczywisty. Jesteśmy zatem moralnie czyści. To Imperium w swoich różnych zamaskowanych poliformach wmawia nam, że zgrzeszyliśmy. Imperium wcale się nie rozpadło.
(Philip K. Dick, Valis)

Tworzące wystawę rzeczy - przedmioty są zbiorem, rodzajem rozproszonej kolekcji objawów i symptomów. Wspólnej kondycji duchowej tego, co przy próbie zapisu traci swój urok i właściwości. Wielkość zbioru jest nieznana. Tworzy ją wielu niewiedzących wzajemnie o swoim istnieniu. Te rzeczy, te przedmioty częściowo znalezione, częściowo zrekonstruowane, niektóre z nich są modelami, należą do nich. Tańcząca Para. Oni tańczą wokół stołu. Nie, raczej wokół fotela. Ich ruchy są powolne. Ociężałe. W geście niemożliwego zwycięstwa palce dłoni spletli w uścisku jednej pięści uniesionej na wysokość twarzy.
Przemek Czepurko

Agata Biskup (ur. 1982) – artystka sztuk wizualnych. Ukończyła Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W swoich działaniach koncentruje się na postawach artystycznych wybiegających poza pole sztuki, używając różnych mediów, odbijających interesującą ją nielinearność narracji.
Jednym z ostatnio zainicjowanych przez nią działań jest artists run space David Robertson (wspólnie z Przemkiem Czepurką), dedykowana analizie autorstwa, pozycji w świecie sztuki, zwłaszcza w aspekcie językowej reprezentacji.
Brała udział w licznych projektach m.in. Behind Togetherness (nGbK, Berlin i Galeria HIT / transit.sk, Bratysława, 2014), Rękawiczki Jeffa Koonsa (CSW Kronika, Bytom, 2012), Piekło Rzeczy (CSW Kronika, Bytom, 2009), Malarstwo. Bez ram (BWA Wrocław 2009). Współautorka filmu Muzykanci II prezentowanego w ramach 13. Międzynarodowy Festiwal Filmowy T-Mobile NOWE HORYZONTY (Wrocław 2013). Autorka książki pt. Xanadu (Kraków, 2010).