Opowieść, której punktem wyjścia będzie refleksja nad doświadczeniem traumy, objawami długotrwałego stresu i PTSD, a także nad sposobami cielesnego ich przepracowywania i nad wsparciem roślinnych towarzyszek w tej podróży.

Spotkanie będzie miało charakter eksperymentalny, będzie nawiązywać do praktyk storytellingu, wykładu performatywnego, znajdzie się również przestrzeń do rozmowy oraz wspólnotowego doświadczania.

Tytuł spotkania zaczerpnięty został z wiersza dla dzieci Jana Brzechwy pt. Na wyspach Bergamutach z 1945 roku, którego twórczość opisał w latach 50. anonimowy cenzor jako: „antropomorfizacja i to najgorszego gatunku”. Wierszyk ten można nazwać rodzajem utopii, z góry nieudaną metaforą, stanem niemożliwym do osiągnięcia.

Liliana Zeic (dawniej Liliana Piskorska) – rocznik 1988, artystka wizualna, doktora sztuk pięknych, queerowa feministka. W swojej praktyce artystycznej analizuje problematykę społeczną z perspektywy radykalnej wrażliwości, zajmuje się tematem queerowości i nieheteronormatywności oraz czerpie ze swoich doświadczeń wychowywania w Europie Środkowo-Wschodniej. Pracuje z wideo, fotografią, obiektem oraz tekstem tworząc intermedialne i performatywne projekty oparte na badaniach artystycznych. Pod nazwiskiem Liliana Zeic tworzy od lutego 2020 roku.