Książka Wojciecha Klimczyka „Wizjonerzy ciała. Panorama tańca współczesnego” to pierwsze w języku polskim syntetyczne opracowanie poświęcone najnowszemu tańcowi w kontekście teatralnym. Publikacja pomyślana jest jako gruntowne wprowadzenie do problematyki rozwijającego się coraz prężniej, także w Polsce, teatru tańca stawiającego na poszukiwanie nowych form, estetyczny eksperyment, intelektualną transgresję. Tak rozumiany taniec współczesny niejednokrotnie traktowany jest podejrzliwie jako twórczość hermetyczna, niezrozumiała, jako dziwactwo nawet.

Książka będzie oparta o pracę doktorską „Anthropology of Contemporary Dance Theatre. Dynamics of Artistic Practice” obronioną z wyróżnieniem na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorat przedstawia specyfikę pracy w teatrze tańca kładąc nacisk na ciało jako jej podmiot. Taniec współczesny ukazany został w nim jako zbiorowe doświadczenie, wspólnota wcielonych egzystencji ludzi zajmujących się nim, a nie pewna skodyfikowana technika taneczna. Podobna perspektywa zachowana będzie też w książce. O ile jednak w rozprawie doktorskiej obiektem analizy był przede wszystkim taniec współczesny w Holandii, o tyle praca „Wizjonerzy ciała. Panorama tańca współczesnego” przedstawiać będzie szerszą jego panoramę jako zjawiska obejmującego cały kontynent i najważniejszych artystów tańca współczesnego: od opartej na intensywnej fizyczności, niezwykle teatralnej estetyki tańca flamandzkiego i niderlandzkiego (choćby Jan Fabre, Wim Vandekeybus, Ann Van Den Broek, Andre Gingras, Club Guy & Roni) po minimalistyczną, nawiązującą do sztuki performance twórczość takich choreografów jak Jerome Bel, Xavier Le Roy, Ivana Müller, czy Bruno Listopad.

Pomiędzy tymi ekstremami mieści się cała paleta wyjątkowych zjawisk, które również zostaną w książce omówione - choćby oscylujące między improwizacją a teatrem wizualnym choreografie Meg Stuart, niezwykle ironiczny teatr fizyczny Chrisa Harringa, wysmakowane inscenizacyjnie i ruchowo produkcje Emio Greco i Akram Khana, czy wreszcie monumentalne spektakle Sashy Waltz.

By ukazać specyfikę współczesnego teatru tańca, w książce przedstawiona będzie pogłębiona analiza rozwoju teatru tańca w kulturze europejskiej XX wieku, która doprowadziła do wyodrębnienia tańca współczesnego jako formy jakościowo różnej od baletu. Ten rys historyczny ukaże taniec współczesny jako dziedzinę sztuki wywodzącą się nie tylko z buntu przeciwko baletowemu gorsetowi, ale też z eksperymentalnych form teatru dramatycznego i nowatorskich zjawisk w sztukach wizualnych. Ukazaniu wymiaru historycznego towarzyszyć będzie rozbudowana analiza synchroniczna, która ukaże taniec współczesny jako praktykę indywidualnego ciała w kontekście kolektywnego procesu twórczego zachodzącego w konkretnym środowisku ekonomicznym i politycznym. Będzie więc nie tyle opisem i interpretacją spektakli, ale próbą zanalizowania współczesnego teatru tańca jako praktycznej działalności konkretnego środowiska twórczego, którego ośrodki rozrzucone są po całej Europie.

Publikacja może być wykorzystana jako wprowadzenie do problematyki tańca współczesnego dla studentów szkół teatralnych, szczególnie takich specjalizacji jak taniec, choreografia i reżyseria. Przedstawiać ona będzie bowiem zarówno zwartą historię tańca scenicznego w kulturze europejskiej XX wieku, jak i jego dzisiejszą specyfikę. Dla młodych adeptów tańca współczesnego (tancerze i choreografowie) może stać się źródłem pogłębionej refleksji na temat ich praktyki. Tym zaś, którzy z tańcem współczesnym nie mają bezpośredniego związku (reżyserzy), może służyć jako inspiracja do włączenia jego elementów do własnej działalności teatralnej.

Wojciech Klimczyk - związany z Instytutem Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor obronionej z wyróżnieniem pracy doktorskiej „Anthropology of Contemporary Dance Theatre. Dynamics of Artistic Practice”. W 2008 roku Universitas wydał jego książkę „Erotyzm ponowoczesny”. Współzałożyciel z choreografką Dominiką Knapik kolektywu artystycznego Harakiri Farmers, którego twórczość łączy taniec, teatr i performance. Współreżyserował pokazywany na wielu ważnych polskich festiwalach tanecznych spektakl solowy Dominiki Knapik „Jak wam się podobam?”. Publikował artykuły na łamach „Przekroju”, „Polityki”, „Filmu” i „Znaku”.